Procesrecht  

Joost Becker (Dirkzwager): Voorschot op schadevergoeding in kort geding: komt de Hoge Raad terug op HBS/Danestyle?

Artikel over de spoedeisendheid in kort geding van het voorschot op schadevergoeding in IE-inbreukzaken.

“Nu nemen rechters in feitelijke instanties in IE-inbreukzaken (vrijwel) altijd aan dat er een spoedeisend belang is bij de hoofdvordering, gezien de aard ervan. Brengt de Hoge Raad binnen de soort nevenvorderingen dan nog een nadere differentiatie aan voor de verzwaarde motiveringseisen? De veroordeling tot betaling van buitengerechtelijke kosten heeft naar mijn mening niet een wezenlijk andere aard dan een toewijzing van een voorschot op schadevergoeding.  Het zijn beide immers geldvorderingen, met het daarbij behorende restitutierisico. Mijns inziens zouden deze vorderingen dus niet verschillend beoordeeld moeten worden. Als ik het arrest op dit punt juist lees, kan dit mogelijk gevolgen hebben voor de spoedeisendheid van alle gevorderde voorschotten tot betaling van geldvorderingen, waaronder ook het voorschot op schadevergoeding.”

Lees het artikel hier.

Advocaat en wetenschapper Joris Deene (zie bericht hierboven) bericht op zijn weblog over de ontwikkelingen m.b.t. de werkelijke proceskosten in België:

“Deze wetgeving is echter niet richtlijnconform zodat de Belgische rechter vanaf 29 april 2006 het volledige advocatenhonorarium in zaken van intellectuele eigendom als schadepost in aanmerking moet nemen. Hiervoor kan het cassatiearrest van 16 november 2006 aangegrepen worden dat in het contentieux van de onrechtmatige daad (zoals schending van intellectuele rechten) de honoraria van een advocaat gedragen door het slachtoffer als vergoedbare schadepost in aanmerking neemt. Aan het noodzakelijkheidscriterium moet evenwel niet zijn voldaan aangezien de Handhavingsrichtlijn dit niet vereist.

Zo oordeelde het hof van beroep te Bergen dat richtlijnconform artikel 14 Handhavingsrichtlijn een provisioneel bedrag van 5.000,- euro als schadevergoeding toekende (…) Recentelijk oordeelde het hof van beroep te Gent in een andere zin. In een arrest van 25 juni 2007 stelde het hof dat : Appellante toont niet aan dat art. 14 van de richtlijn 2004/48/EG van het Europees Parlement en de Raad betreffende de handhaving van intellectuele eigendomsrechten van 29 april 2004 directe werking heeft.”

Lees hier meer.

Rechtbank 's-Gravenhage, 10 augustus 2007, KG ZA 07-924. Sky-Lite Holland B.V. tegen Audipack Verkoop B.V. (Met dank aan Ricardo Dijkstra en Rogier de Vrey, Van Doorne)

Auteursrechtelijk executiegeschil. Dreigende executie. Reikwijdte van een in algemene termen vervat verbod.

Zowel Audipack als Sky-Lite verhandelen statieven ("stands") voor het ophangen van platte televisieschermen of presentatieschermen. Op 7 juni 2007 oordeelde de voorzieningenrechter te Dordrecht dat de stand van Sky-Lite inbreuk maakt op de auteursrechten van Audipack. Sky-Lite heeft tegen dit vonnis spoedappèl ingesteld.

Hangende het spoedappèl start Sky-Lite een executiegeschil. In dit executiegeschil vordert Sky-Lite primair Audipack te verbieden tot executie van het eerdere vonnis over te gaan ten aanzien van de alternatieve stand I, en subsidiair ten aanzien van de alternatieve stand II, beide op straffe van een dwangsom. Tevens vordert zij na eiswijziging een volledige proceskostenveroordeling. Audipack stelt dat de verhandeling van de alternatieve stands die Sky-Lite heeft voorgesteld onder het verbod van het vonnis zou vallen. Sky-Lite betwist dit, omdat zij met alternatieve stand I maar zeker met stand II voldoende afstand neemt.

Vzr. Gerechtshof ’s-Gravenhage, 22 februari 2007, LJN: BB1535. Casa Musica Musicvertrieb Wegewitz & Güldner Gmbh & Co.Kg tegen Geïntimeerde.

Executiegeschil in zaak over naburige rechten. Geen reëel aanbod via verborgen link. Geen terugwerkende kracht verklaring 260 Rv. (“De voorlopige voorziening verliest haar kracht wanneer een eis in de hoofdzaak niet binnen die termijn is ingesteld en de gedaagde een daartoe strekkende verklaring bij de griffie indient.”)

Bij vonnis in kort geding van 27 september 2005 heeft de voorzieningenrechter geïntimeerde onder meer veroordeeld   “om binnen 48 uur na betekening van dit vonnis de (verdere) exploitatie van de muziekwerken met de titels “Wabble Cha” en “Viaje Tiempo Atras”, zoals vastgelegd op de cd’s van Casa Musica getiteld: ”Agua de Coco” respectievelijk  “Macumba” te staken en gestaakt te houden op straffe van een dwangsom.

In het daarop volgende executiegeschil heeft de voorzieningenrechter in vonnis van 15 december 2005 waarvan beroep in conventie de executie van het inmiddels onherroepelijk geworden vonnis van 27 september 2007 geschorst totdat in een bodemprocedure tussen partijen omtrent de verschuldigdheid van de dwangsommen zal zijn beslist en de vorderingen met betrekking tot (verdere) exploitatie van de muziekwerken afgewezen . Het hof bekrachtigt i.c. het vonnis van de voorzieningenrechter

Rechtbank Amsterdam, 25 juli 2007, HA ZA 06-4041. Nike International Ltd. tegen gedaagde. (Met dank aan Ilan de Vré, Kennedy Van Der Laan).

Bevoegdheidsincident in auteursrecht- en merkinbreuk procedure. Geschil over de vraag of de sector civiel, dan wel de sector kanton bevoegd is kennis te nemen van een vordering van onbepaalde waarde.

Gedaagde vordert bij incidentele conclusie dat de rechtbank sector civiel zich onbevoegd verklaart en dat de procedure wordt doorverwezen naar de sector kanton, omdat volgens gedaagde de vorderingen van Nike gezamenlijk een lagere waarde vertegenwoordigen dan € 5.000,--.

De rechtbank volgt deze stelling niet. “2.5. (…) Nu aldus niet vaststaat op hoeveel inbreuk makende goederen de vordering betrekking heeft, betreft het hier een vordering van onbepaalde waarde en zijn er geen duidelijke aanwijzingen dat de vordering geen hogere waarde dan € 5.000,-- vertegenwoordigt. De sector civiel van deze rechtbank is dan ook bevoegd om de vordering van Nike in behandeling te nemen.”

Lees het vonnis hier.

Reactie van Michiel Ellens (Teurlings & Ellens) op Theo Bosboom/Christel Jeunink en Evert van Gelderen: “IE-beslag, de bodemprocedure en de creativiteit van de advocaat."

“Graag wil ik bij deze even een reactie geven op de stukken van de zijde van Theo Bosboom / Christel Jeunink en de reactie(s) daarop van Evert van Gelderen, nu hun beschouwingen theoretisch mooi zijn, maar de praktijk eenvoudiger is, althans eenvoudiger gemaakt kan worden.”

Lees de gehele reactie hier. Eerdere berichten vanaf hier.

Evert van Gelderen, (De Gier & Stam): reactie op reactie op korte reactie: niet na elk IE-beslag een bodemprocedure.

“De reactie van Bosboom en Jeunink verdient nog een dupliek. Zij draaien de wereld voor wat betreft het conservatoire beslag tot afgifte van inbreukmakende zaken namelijk op zijn kop”.

Lees de gehele reactie hier. Eerdere berichten vanaf hier.

Theo Bosboom en Christel Jeunink (Dirkzwager): Reactie op korte reactie: bodemprocedure wel degelijk nodig

“Mr. Van Gelderen geeft in zijn korte reactie op ons recente artikel over beslag in IE-zaken aan dat hij het niet eens is met een van onze conclusies, te weten dat het na het leggen van een conservatoir beslag tot afgifte van inbreukmakende goederen ingevolge artikel 50 lid 6 TRIPs en 1019i Rv noodzakelijk is om een bodemprocedure aanhangig te maken. Hij stelt dat in dat geval wel degelijk kan worden volstaan met een kort geding, omdat een beslag tot afgifte van inbreukmakende goederen niet onder de werking van artikel 50 lid 1 TRIPs valt. Volgens Van Gelderen is het doel van een dergelijk beslag het bewaren van het recht tot afgifte; het beletten dat zich een inbreuk uit hoofde van intellectuele eigendom voordoet zou hoogstens een prettige bijkomstigheid zijn.

Hoewel de redenering van Van Gelderen creatief is, zijn we het niet met hem eens.”

Lees de gehele reactie hier. Eerder berichten vanaf hier.

Korte reactie van Evert van Gelderen (De Gier & Stam ): op Theo Bosboom en Christel Jeunink: “Na IE-beslag altijd bodemprocedure!

“Bosboom en Jeunink concluderen in hun verdienstelijk artikel, dat in de zaken Lucy Locket/Van der Meulen en Abbott/Teva, door de rechter een correcte toepassing wordt gegeven aan artikel 50 TRIPS en de artikelen 260 (oud) en 1019i Rv. Die toepassing komt er – kort gezegd – op neer, dat na (1) een conservatoir beslag tot afgifte en/of (2) na bewijs- of beschrijvend beslag (in IE-zaken), altijd een bodemprocedure dient te worden gestart in de zin van artikel 1019i Rv/50 lid 6 TRIPS.

Met deze conclusie kan ik me, voor wat betreft het conservatoir beslag tot afgifte, niet verenigingen. Naar mijn mening wordt – anders dan Bosboom en Jeunink opmerken – het TRIPS-verdrag al 11 jaar correct toegepast, door géén bodemprocedure verplicht te stellen na een conservatoir beslag tot afgifte in IE-zaken (bijv. op grond van art. 28 lid 1 Auteurswet, 2.22 lid 2, of  3.18 lid 1 BVIE jo 730 Rv).”

Lees de gehele reactie hier. (Artikel Bosboom en Jeunink, met links naar besproken rechtspraak: IEF 4431, 27 juli 2007).

Theo Bosboom en Christel Jeunink (Dirkzwager): Na IE-beslag altijd bodemprocedure! Een analyse van de recente uitspraken in de Lucy Locket zaak (Rb Leeuwarden 27 juni 2007) en de zaak Abbott-Teva (Voorzieningenrechter Rechtbank Den Haag 25 juli 2007), waarin gelegde IE-beslagen vervallen werden verklaard omdat er niet tijdig een eis in hoofdzaak aanhangig was gemaakt.

“Sinds het arrest Ajax/Reule van de Hoge Raad uit 1999 (HR 26 februari 1999, NJ 1999/717) gaat juridisch Nederland ervan uit dat het na een conservatoir beslag tot afgifte van inbreukmakende goederen mogelijk is om de eis in hoofdzaak aanhangig te maken door middel van een kort geding. (…) Uit twee recente uitspraken van de rechtbank Leeuwarden en de Voorzieningenrechter van de rechtbank ’s-Gravenhage blijkt echter dat het instellen van een kort geding in IE-zaken niet voldoende is om een gelegd beslag in stand te houden, indien dit beslag onder de werking van artikel 50 lid 6 Trips en artikel 1019i Rv valt.”

Lees het artikel hier. (besproken zaken  Lucky Locket: IEF 4303, Abbott-Teva IEF 4432).